Peter Schefman is zestien. Zoals dat gaat in die tijd rolt hij vanaf de schoolbanken van de ambachtsschool zo het familiebedrijf in, opgericht door oom Matthieu en overgenomen door zijn vader Jef.
In 1985 wordt hij directeur-eigenaar, op dat moment nog altijd herstellend van een zwaar ongeluk waarbij zijn rechterarm is verbrijzeld. Het weerhoudt hem er niet van het bedrijf in de loop der jaren tot grote bloei te brengen.
Meer dan alleen schilderen
Schilderwerk niet alleen maar het aanbrengen van verf. Kort samengevat: als je een balkon staat te schilderen en je ziet enkele putjes in het beton, dan neem je die natuurlijk mee. In de loop der jaren is Schefman Schilders daarom verschillende richtingen ingeslagen, waaronder kunststofvloeren, restauratie en betonreparaties. Er is in het vak ook heel veel veranderd. Vader Jef reed nog naar de klant met een bakfiets.
Schilderwerk is niet alleen maar het aanbrengen van verf.
Het vak is ontegenzeggelijk gezonder geworden. In 2016 waren er landelijk slechts negen gevallen van de zogenoemde en beruchte schildersziekte. Deels komt dit door het gebruik van watergedragen verf. Helemaal ongevaarlijk zal het beroep wel nooit worden.
De Zusters Onder de Bogen
Schefman Schilders is regionaal zeer bekend vanwege zijn prestigieuze restauratieprojecten. Het bedrijf verzorgde onder andere het schilderwerk en de restauratie van de kapel van het Klooster van de Liefdezusters van de Heilige Carolus Borromeus, beter bekend als het Klooster van de Zusters Onder de Bogen. Die restauratie omvatte ook het meer dan levensgrote Christusbeeld aan de buitenzijde van de kapel. Een belangrijke klus, omdat de zusters vanuit hun woning op dat beeld uitkeken, dus het moest wel perfect zijn.
Een restauratieproject in het kasteel te Grathem – waarbij onder meer een prachtig kunstwerk vanachter het behang tevoorschijn kwam – dong zelfs mee naar de Nationale Schildersvakprijs.
De werkzaamheden van de schilder. Van kozijnen tot kruizen met een Jezusbeeld.
Oude ambachten op oude deuren met de nieuwste verven en lakken. Dat moet je voelen.
Vader Jef was weliswaar een gemakkelijke man, maar ook een echte ondernemer die het bedrijf verder bracht, al bleef het werk altijd regionaal, hooguit nationaal. De echte gouden jaren begonnen toen Peter besloot om over de grens te gaan kijken. In België. Daar woonden – en wonen – veel Nederlanders met geld (België kent immers geen vermogensbelasting).
De niche
Maar veel geld of niet, om de een of andere reden – vermoedelijk het cultuurverschil – lukte het die Nederlanders niet om Belgische schilders aan het werk te krijgen. In die niche stapte Schefman, nog voor het Verdrag van Schengen. Na enige tijd had het bedrijf twintig man aan het werk, tot in Brussel en Antwerpen aan toe. In het begin werkte men zonder registratie, maar daar kwam na een controle een eind aan.
Uiteindelijk – na een tamelijk rimpelloos verlopen administratief proces waarin ook het predicaat ‘Hofleverancier’ een niet onbelangrijke rol kan hebben gespeeld – kwam de begeerde werkvergunning af, met terugwerkende kracht. Tegenwoordig concentreert Peter Schefman zich, onveranderlijk gesteund door zijn echtgenote Hélène, weer meer op de regio Maastricht.
Kernwaarden
Al is Peter Schefman 70 plus, aan stoppen denkt hij nog lang niet. Zoals dat vaker het geval is in een familiebedrijf wordt werken nooit echt gevoeld als werken. Daarbij accepteert Schefman alleen de beste kwaliteit schilderwerk en een correcte omgang met de klant. Dat geldt voor hem, maar ook voor zijn werknemers. Op een typische doordeweekse dag is de eigen hoogwerker in gebruik bij een relatie, en zijn er mannen van Schefman Schilders aan het werk in Grathem, in de binnenstad van Maastricht en ergens bij een particulier. Elke dag in het leven van een schilder is anders. Maar één ding is bij Schefman Schilders onveranderd gebleven: de klanten komen altijd terug.
